maandag 31 december 2012

De mooiste foto's van 2012

JANUARI Deze piepkleine suikermycena heet in het engels: 'frosty bonnet'. Na een koude nacht deed deze zijn naam eer aan. Ik blijf ze mooi vinden - zo klein en toch alles erop en eraan.


FEBRUARI Kapselend mos dat als vuur omhoog schiet. Mij ging het vooral om die drup.

MAART Op 21 maart belandde ik bij toeval (en voor het eerst) middenin de paddentrek. Wat een ervaring! En zo komen er elk jaar weer plekken bij waar je iets moois weet te vinden.

APRIL Terwijl ik dit jaar juist moeite deed om meer scherptediepte te krijgen - want ik fotografeerde voorheen alles uit de losse hand - kwam ik erachter dat weinig DOF juist heel mooi kan zijn. En dat iets vóór je onderwerp een mooie waas kan opleveren. Dit was het begin van weer anders kijken.

 MEI Even had ik een mierenmanie. Ze waren me veelal te snel af.


JUNI Ja...  die zonnedauw... dat was me wat. Het zijn kleine plantjes die dicht op elkaar staan. Veel dof en het is te druk...  en dit is misschien weer wat te weinig. Volgend jaar nog maar eens proberen. Ook deze plek is er eentje die ik dit jaar heb ontdekt.

JULI Mijn eerste heideblauwtjes. Aan het eind van een zomerse middag achter de vlinders aan.... heerlijk! De te drukke achtergrond heb ik wat vervaagd.


AUGUSTUS Het veranderlijke licht was hier ineens prachtig. En zij kijkt net koket in de lens! Op de een of andere manier vind ik dit nog steeds een heel mooi plaatje om naar te kijken.


SEPTEMBER In september volgde ik mijn eerste IVN-cursus: paddenstoelen. Wat een toeval dat het seizoen zo'n beetje startte op onze eerste dag (niet helemaal toevallig natuurlijk :-). Wat ik heb geleerd is dat paddenstoelen determineren een vak apart is en dat alle zintuigen meedoen. Dit zijn bloedsteelmycena's.

OKTOBER Met de macrolens iets onvermoeds ontdekken is genieten. Deze spekzwoerdzwam leek van een afstandje niet bijzonder, maar was van dichtbij wonderschoon. De rand van een uitgegroeide zwam is zelfs versierd met een prachtige pluizige rand (zie blog).

NOVEMBER Een poging tot iets wat hopelijk steeds beter gaat lukken: tegenlicht en kleur en vooral sfeer...

DECEMBER Water is mooi in al zijn verschijningsvormen. Nou ja....behalve motregen dan...

Yvonne (Incanto Images), bedankt voor dit idee. Het was erg leuk om te doen.

En aan iedereen die hier langs is gekomen: een goed en gezond 2013 gewenst!
Met op zijn tijd een magische nevelige ochtend met gouden zonlicht...

Hartelijke groet,
Anita



donderdag 27 december 2012

Hei en Dennen

Een dennenboompje in de dop (Pinus sylvestris). Terwijl ik meer informatie probeerde te vinden over de ontwikkeling, stuitte ik op een tekst van Jac. P. Thijsse en Eli Heimans: 'Hei en Dennen'. Als je begint te lezen leef je helemaal mee. Er spreekt zoveel liefde voor de natuur uit. Het voert je terug naar andere tijden en toch kun je er helemaal in meevoelen. Het dateert van juli 1897.

Het hele boekje mét illustraties, is op de site van het DBNL te lezen en als pdf te downloaden (link).

Maar goed, hoe zit het nu? In juni fotografeerde ik er ook een (onder). Het plantje hierboven is iets groter. Ook hier zit een deel van het zaadhuidje er nog op terwijl zich al een tweede rij naaldjes heeft gevormd. Op pagina 171 van 'Hei en dennen'staat een tekening van een kiemplantje van de grove den met daarbij onderstaande tekst:

' ...meestal slaan de dennen in 't voorjaar uit 't zaad op, maar gij kunt hier voor uw voeten zien, dat 't ook in Augustus gebeurt. Die groene plantjes met zes of zeven spichtige blaadjes aan hun top, die soms nog met hun punten vereenigd in 't zaadhuidje steken, dat zijn dennetjes, die pas ontkiemen. Die krijgen van de zomer nog een krans van lange getande, blaadjes tusschen die kiemblaadjes. De heele geschiedenis verdroogt in 't volgende jaar en dan ontwikkelen zich de eerste naaldparen.'



En hieronder kunt ge nog een ouder plantje aanschouwen. Zijn dit de eerste naaldparen met de verdroogde 'spichtige blaadjes'?

Dit boompje groeit op zijn beurt weer op een andere boom...

Het is zo stil in de natuur momenteel. Maar toen viel me in dat alles er natuurlijk wel is... alleen we zien het niet. Dat vond ik wel een mooie gedachte.


zondag 9 december 2012

Wit op wit

Ik had me verheugd op een heerlijke boswandeling en het fotograferen van ijskristallen op allerlei klein spul. En zo reed ik gisteren naar Drouwen om de route te lopen die ik inmiddels ken. Dat was wel handig want overal lag sneeuw, ook op de paaltjes. Bij het binnenrijden van het bos sprongen ruim voor mij twee reeën over de weg. Kippenvel!



Het was wit en stil in het bos. Er liep geen mens en toch was het al half elf. Het meeste lawaai kwam van mijn eigen voeten. Ik stond stil om goed te kunnen luisteren en alles in me op te nemen toen ik vlakbij geritsel hoorde. Het deed denken aan het geluid van eekhoornnageltjes op een boomstam, maar het waren twee boomkruipertjes. Alles was bedolven onder een laagje sneeuw. Mos met sneeuw of rijp... dat zat er niet in. Daarom liep ik door tot de vennetjes waar het gebied meer open is en het zonnetje heerlijk scheen. Hier moest het dan maar gebeuren.

Het viel me niet mee. Wat het lastig maakte was dat de hele wereld wit was -  en wit op wit... heeft weinig contrast. Ook stak de rijp vrolijk alle kanten op. Zo moest ik kiezen of ik iets uit focus wilde of toch alles scherp... maar met meer scherptediepte ging de achtergrond weer meedoen en dat maakt het plaatje weer te druk... Zoals zo vaak liep het allemaal anders dan ik mij had voorgesteld. Dat is niet erg (zeg ik dan tegen mezelf...). Gewoon even nadenken hoe je dit kunt aanpakken en vóór alles: GENIETEN (zeg ik dan ook tegen mezelf, want ik wil dan té graag een mooi plaatje maken...).


Afijn, zo kreeg ik deze sprietjes in het vizier die overeind stonden in een plas water. Geknield op een plastic zak ging ik aan het werk (op die zak stond 'ik ben toch niet gek?' wat me wel deed lachen, want tjsa... ).


Het zijn net kleine kerstboompjes. De rijp onderop is sneller aangegroeid. Het zal met luchtvochtigheid en de richting van de wind te maken hebben. Maar je hoeft natuurlijk niet te weten hoe het gemaakt is om het mooi te kunnen vinden. Misschien ook wel juist niet...

Terwijl de zon langzaam verder schoof, verplaatste ik me ook steeds om het licht te kunnen vangen. Deze foto is wat druk maar ik vind hem toch mooi omdat het me doet denken aan een primitief wezen dat zich langzaam opricht uit de oersoep.

Het was natuurlijk juist een dag om landschapsfoto's te maken en ik heb wel een andere lens... maar die neem ik niet eens meer mee. Ik zal hem toch maar weer in de tas stoppen, voor het geval dat!


zondag 2 december 2012

Vingeroefeningen

Waar ik voorheen gedacht zou hebben: het is grijs en nat - ik blijf lekker thuis.... Weet ik nu dat het licht dan juist heel mooi kan zijn. En zo liep ik heerlijk alleen te struinen - de wereld was vanochtend even helemaal van mij.

Een tijdje heb ik met dit mos zitten stoeien. Het zijn sporofyten, die nog in de groei zijn. De kunst is nu om er een mooie compositie van te maken. Ze zijn altijd met zoveel! En het staat dicht op elkaar. Zoeken dus...

Wat een drukte op de vierkante centimeter. Op de voorgrond staat ook nog een korstmosje. Het lijkt op de dove heidelucifer, maar ik moet dat nog beter uitzoeken. Er zitten kleine rode puntjes op de top.


Er stond ook nog een oud sporendoosje van haarmos tussen. De zon kwam er net even tussendoor - heel even maar.


Op een omgevallen boomstam, tussen het mos, stond dit kleine kiemplantje. Wat gaat het worden?

Of beter... was is het? Als hij het redt dan zal ik hem over een tijdje nog eens opzoeken.

Het stille seizoen is aangebroken. Toen ik net een toestel met macrolens had vond ik het heel lastig in de winter. Nu weet ik dat er altijd wel iets te vinden is. In de lente weet je niet waar je kijken moet van alle levendigheid en nu is het een kwestie van speuren. Maar ook dat heeft zijn bekoring.



zondag 18 november 2012

De ochtendstond


Zaterdagochtend wilde ik bevroren druppels fotograferen. Ik hoopte ze te vinden bij De Braak, maar daar was niets te zien en dus moest ik snel op zoek naar een onbeschutte plek. Bij Friese Veen lukte het wel terwijl de zon al ras begon te klimmen. Ik dook snel op het eerste de beste bevroren stukje - geen geduld om nog even verder te kijken. De beste druppels zaten diep verscholen in het gras. Alles wat hoger hing was alweer aan het ontdooien.

Deze winter wil ik daar toch een hele mooie foto van zien te maken. Wat heet: een koud kunstje!


En als je dan toch met natte knieën in het gras ligt... wat een eigenaardige hobby is dit toch.

De volgende stop was het dikkopmos - het groeit overal en heeft verse sporenkapsels. Dit kapsel draagt nog een huikje; het dunne vliesje dat er half af hangt.

Deze is zijn huikje zojuist verloren. Het hangt nog wel aan de steel en wappert vrolijk in de wind. Mossen met een beetje tegenlicht zijn net lampjes.

Dit is waarschijnlijk gesnaveld klauwtjesmos. Het deksel bevat een lange punt - de snavel. Al zie ik niet echt klauwtjes aan het groen eromheen...

Als het deksel eraf valt worden de peristoomtanden zichtbaar. Bij droog weer buigen ze naar buiten en kunnen de sporen verwaaien. Dit mos is heel pietepeuterig. Als je op de foto klikt zijn de tandjes net zichtbaar.

Vorig jaar heb ik me een beetje verdiept in mos. Voor beginners is de Fotogids Mossen een aanrader. Al moet ik zeggen dat ik wel een beetje determineer met de franse slag... Het gaat me vooral om de mooie structuren. Ze zijn zo sierlijk. Heerlijk om naar te turen met je macrolens!

zondag 11 november 2012

Ratjetoe

Op zondagmorgen heb ik wel vaker dit dilemma: uitslapen of snel het bos in... Vanochtend koos ik voor het eerste maar kreeg om elf uur toch de kriebels. Tegen mijn verwachting in (ik had toch beter moeten weten!) bleek er van alles te beleven en kwam ik tijd tekort... want voor een goede foto moet je toch echt wel even je best doen.

Het paddenstoelenzoeken zit er nog steeds een beetje in. Voor ons is het al jammer, maar hoe moet het zijn voor de slakken? Die lusten er wel pap van en moeten nu ook op zoek naar iets anders.

De suikermycena's (Mycena adcendens) zijn er weer! Het zijn paddenstoeltjes van 1-2 millimeter die op de (bemoste) bast van een boom groeien. Welke boom dit is weet ik niet (hoe suf is dat?!). Het is een hele uitdaging om ze goed op de foto te krijgen en ik moest het even proberen. De komende weken ga ik zeker nog een paar keer in de herkansing.

Voor voldoende scherpte zet ik mijn camera tegenwoordig op een pittenzak, stel scherp via het live-view scherm en gebruik de zelfontspanner (2 sec). Ik heb geen draadontspanner en zo gaat het eigenlijk prima. Staat mijn onderwerp iets hoger dan zet ik de zak op de fototas. Zo kom ik een heel eind. Daarom zocht ik een paddenstoeltje dat onderop de stam groeide. Ik wilde graag natuurlijk licht gebruiken. Ik hoop deze winter een sfeervol plaatje te kunnen maken. Misschien moet ik een list verzinnen...

Vandaag kwam ik er pas laat achter dat er ook nog mooie druppels in het gras hingen. En dat terwijl ik mijn ogen nooit van de druppels kon afhouden! Er was geen wind en met de pittenzak als wapen waren de omstandigheden ideaal... Dat wordt helemaal een feest als ze straks halfbevroren zijn.

Verder zag ik op een afgevallen beukenblad dit hele kleine hulsje (3 mm). Je kunt een klein gaatje zien zitten... Rara, wat is hier uitgekropen? Kenmerkend zijn de puntjes op dit hulsje. Was het een spinnetje?

En ik vond ook nog dit structuurtje. Het is het galappeltje van de beukengalmug (Hartigiola annulipes).

Geen foto's om boven het bed te hangen, maar ik heb me wel weer vermaakt.


zondag 4 november 2012

Alles gaat voorbij

Het verschil met vorige week was enorm! Het rondje (4 kilometer) ging ook aanzienlijk sneller. Het is even wennen om de blik weer te verruimen en te zien wat er verder nog is (druppels en mos en meer druppels). Het mooie van paddenstoelen is wel dat je op je gemak van alles kunt proberen. Het enige probleem is dan nog dat het licht verbazend snel van plek veranderd. Maar ja... je kunt niet alles hebben!

Ik vond zijn opgekrulde hoedje zo mooi. Ik hoopte steeds een teer inktzwammetje te zien, maar ik liep kennelijk op de verkeerde plekken te speuren. Deze mycena stond, heel handig, op een liggende boomstam. 

Nog een keer met een iets groter diafragma. En ik had natuurlijk nog tig andere foto's gemaakt.

De meeste paddenstoelen waren afgelopen week vergaan tot bruine prut, maar deze doet het met stijl.

Schelpzwammetjes op een los stukje hout. Ze laten zich makkelijk onder de hoed kijken. Mooi hoe de plaatjes zijn gerangschikt. Ik denk dat dit de dennenschelpzwam is (Pannellus mitis). De hoed was als rubber uitrekbaar - een kenmerk van dit zwammetje.

De paardenhaartaailingen (Marasmius androsaceus) zag ik dit jaar voor het eerst - ze waren er vast wel, maar mijn oog was er nog nooit op gevallen. En nu zie ik ze overal! Zo gaat dat vaak. Hier ben ik even goed voor gaan zitten. De zon was inmiddels verdwenen, zodat het licht mooi diffuus was.

Ze groeiden op een stukje losse bast en waren makkelijk van positie te veranderen.

En wat uitgeprobeerd met een kleurtje erachter.


Het volgende project dient zich alweer aan: mos... met sporenkapsels.... en drúppels!

En druppels aan gras....

En ook dit jonge dennenboompje/larixje weet er wel raad mee.

Ben benieuwd wat zich volgende week aandient. In geval van nood kan ik altijd nog korstmossen gaan zoeken. Ik heb er al een boekje van...